Sigurimi që ekosistemet arsimore dhe komunitetet të vazhdojnë të funksionojnë, duke u përshtatur me emergjencat, është çelësi për të garantuar pronësinë në nivelin e komunitetit.
Në peizazhin e arsimit, Parimi 2 thekson rëndësinë e ruajtjes së funksionalitetit të sistemeve arsimore dhe strukturave të komunitetit, veçanërisht gjatë kohërave të krizës.
Në thelb të saj qëndron nocioni i vazhdimësisë—imperativi për të ruajtur proceset arsimore dhe angazhimin e komunitetit pavarësisht ndërprerjeve të shkaktuara nga emergjencat. Kjo nënkupton përshtatjen e shpejtë me rrethanat e ndryshuara, shfrytëzimin e qasjeve inovative dhe shfrytëzimin e burimeve të komunitetit për të mbështetur integritetin e ofrimit të arsimit.
Qendrore për këtë parim është koncepti i pronësisë në nivelin e komunitetit. Pronësia nënkupton pjesëmarrje aktive, përgjegjësi dhe investim nga anëtarët e komunitetit në formësimin dhe mbajtjen e nismave arsimore. Duke siguruar që ekosistemet arsimore të mbeten funksionale gjatë emergjencave, komunitetet fuqizohen të marrin pronësinë e rrugëve të tyre arsimore, duke drejtuar ndryshimin domethënës nga brenda.
Brenda këtij kuadri, dalin në pah disa çështje kritike. Së pari, nevoja për të prioritizuar përshtatshmërinë dhe rezistencën në ekosistemet arsimore bëhet e rëndësishme. Komunitetet duhet të pajisen me mjetet, njohuritë dhe sistemet mbështetëse të nevojshme për të lundruar me efektivitet krizat, duke siguruar që mundësitë e të mësuarit të mbeten të arritshme dhe të rëndësishme.
Përveç kësaj, nxitja e bashkëpunimit dhe partneritetit midis aktorëve arsimorë dhe anëtarëve të komunitetit është thelbësore. Duke krijuar lidhje të forta dhe kanale komunikimi, aktorët mund të shfrytëzojnë njohuritë, burimet dhe ekspertizën lokale për të përshtatur përgjigjet ndaj nevojave specifike të komuniteteve gjatë emergjencave.
Po aq e rëndësishme është imperativi për të promovuar gjithëpërfshirjen dhe barazinë në ofrimin e arsimit. Grupet e cenueshme, përfshirë komunitetet e margjinalizuara dhe individët me nevoja të veçanta, nuk duhet të mbeten prapa në kohë krize. Përpjekjet për të siguruar vazhdimësinë duhet të udhëhiqen nga parimet e drejtësisë dhe aksesit, duke synuar të arrijnë çdo nxënës brenda komunitetit.
Për më tepër, ndërtimi i besimit dhe rezistencës brenda komuniteteve është themelor për të nxitur pronësinë. Duke ushqyer një ndjenjë përgjegjësie kolektive dhe solidariteti, komunitetet mund të mobilizojnë burimet dhe mekanizmat mbështetës për të përballuar sfidat e shkaktuara nga emergjencat, duke dalë më të fortë dhe më të lidhur në këtë proces.
Në thelb, duke iu përmbajtur këtij parimi, aktorët arsimorë mund të kultivojnë një ndjenjë pronësie dhe agjensie në nivelin e komunitetit, duke fuqizuar kështu komunitetet për të angazhuar aktivisht në formësimin e fatit të tyre arsimor. Përmes përpjekjeve të përbashkëta për të siguruar vazhdimësinë dhe përshtatshmërinë në ekosistemet arsimore, edhe në mes të emergjencave, aktorët mund të krijojnë komunitete rezistente që janë më të përgatitura për të përballuar vështirësitë dhe për të lulëzuar përballë sfidave.
